Wat is de aantrekkingskracht van stablecoins? (Deel 2)

Stablecoins: wat is de aantrekkingskracht?

Met de GENIUS‑act kiezen de Verenigde Staten onomwonden voor stablecoins – en dus voor private spelers – als alternatief voor een digitale dollar. Een publieke digitale munt, een retail‑CBDC die rechtstreeks door de centrale bank aan burgers zou worden uitgegeven, wordt expliciet verboden. Volgens Republikeinen zou zo’n munt “de persoonlijke vrijheid en privacy van Amerikanen” bedreigen. In Washington is de digitale dollar dus niet dood, maar wel geprivatiseerd.

De nieuwe geldmakers

Zodra de wet in werking treedt, mogen enkel ‘Permitted Payment Stablecoin Issuers’ legaal stablecoins uitgeven. Hun businessmodel is even eenvoudig als briljant: men geeft een digitaal dollartegoed uit, gebruikers betalen ermee, en de uitgever belegt de ontvangen cash in ultraveilige, kortlopende activa. De marge? Het verschil tussen nul procent rente voor de gebruiker – interest is verboden – en een positieve opbrengst voor de uitgever die belegt in schatkistcertificaten, cash of repo’s. Dat is quasibankieren zonder banklicentie, maar mét een loyale community en potentieel hallucinante marges. Tether rapporteerde een operationele winst van 54 miljard dollar in 2024. Met een geraamd personeelsaantal van 100 FTE’s komt dat neer op een waanzinnig inkomen van 535 miljoen dollar per werknemer. Tether en Circle zijn veruit de belangrijkste uitgevers van stablecoins vandaag.

Waarom een bedrijf stablecoins zou omarmen?

• Snelheid: Stablecoins lopen op het blockchainnetwerk, of ‘on‑chain’. Berichtgeving, settlement en reconciliatie gebeuren in één enkele ledgerupdate. Dat maakt betalingen bijna instant. En dat is vooral een voordeel wanneer betalingen over de grenzen heen plaatsvinden. Bij traditionele correspondentbanken  verloopt dat aanzienlijk trager, zeker betalingen die gaan richting landen met minder ontwikkelde betalingssystemen.
• Kosten: Ook hier wordt het grootste voordeel geboekt bij internationale betalingen. Volgens de Boston Consulting Group (BCG) kunnen de kosten bij klassieke banken oplopen tot 13,6% van het bedrag. Elke stap in het systeem – wisselkoers, correspondentbanken , fees – hapt een stukje uit de koek. Zelfs binnenlandse kaartbetalingen zijn niet gratis: de ‘swipe fees’ bedroegen in 2023 maar liefst 224 miljard dollar in de VS, met winstmarges van 35 procent voor de kaartuitgevers zoals Visa, aldus betalingsadviesbureau CMSPI.

Op de blockchain, daarentegen, zijn transactiekosten minimaal. De zogenaamde ‘gaskosten’ variëren sterk, afhankelijk van de drukte op het netwerk. In mei 2024 schommelden ze van 0,02 tot 3,33 dollar per transactie op Ethereum‑USDT, maar dat blijft miniem. Toch zijn ook hier kanttekeningen te maken: het in‑ en uitstappen (‘on/off‑ramping’) van fiatgeld (de traditionele bankbiljetten en munt) naar stablecoin kan tot 7% kosten, aldus BCG. En willen bedrijven overschakelen naar stablecoins, dan moeten ze hun hele backoffice hertekenen: nieuwe procedures, treasurysystemen, complianceregels … De blockchain is snel, maar het bedrijf moet volgen.

Internationale geldzendingen: dollars zonder grenzen

Ook particulieren kunnen betalingen doen via stablecoins. En ook hier geldt dat dit vooral interessant is voor grensoverschrijdende betalingen. Neem Juan, die vanuit de VS 200 dollar naar zijn familie in Mexico stuurt. Via een app als Wise betaalt hij ongeveer 3,50 dollar, plus omwisselkosten. Het geld arriveert binnen enkele minuten tot uren.

Maar met een stablecoin zoals USDC kan het nóg sneller en goedkoper: lage transactiekosten en bijna instant afhandeling. Alleen … de familie moet de USDC omwisselen in peso’s, wat 4 tot 10 dollar extra kan kosten, afhankelijk van de lokale cryptoaanbieders. Die kosten zullen dalen, maar voorlopig is het voordeel dus relatief. Toch verloopt volgens Tokenised Newsletter al 10% van de wereldwijde geldzendingen via stablecoins of cryptomunten.

Vooral in landen met zwakke of instabiele valuta – denk bijvoorbeeld aan Nigeria of Turkije – bloeien de stablecoins. Daar verkiest men digitale dollars boven lokale inflatie. In Turkije alleen al bedroegen de aankopen met stablecoins in de twaalf maanden tot maart 2024 een hallucinante 38 miljard dollar, goed voor 4,3% van het bbp. Maar net als bij bedrijven zijn er ook bij particulieren obstakels. Niet iedereen is even digitaal onderlegd, en frauderisico’s blijven reëel. De regelgeving moet in vele landen nog op punt gesteld worden. Maar met de GENIUS‑act zit dat proces in een stroomversnelling.

Klantenbinding als superkracht

De echte goudader voor stablecoinuitgevers? Klantenbinding. Wie een munt uitgeeft, bouwt zijn eigen mini‑economie. En netwerkeffecten doen de rest. Stel je Walmart voor dat de ’Wal‑coin‘ lanceert. Hoe meer mensen die gebruiken, hoe groter het vertrouwen – en hoe groter de kans dat ook andere bedrijven hem aanvaarden. Wat begint als een klantenkaart, kan eindigen als een parallel betaalsysteem.

Elke extra gebruiker levert meer rente‑inkomsten op. Walmart kan die opbrengst herinvesteren in promoties, lagere fees of puntensystemen. Tegelijk spaart het bedrijf miljoenen aan kaartkosten uit die het anders moet delen met of afstaan aan de betaalkaartbedrijven. Naarmate het ecosysteem groeit, wordt het zelfs voor andere bedrijven aantrekkelijk om op de kar te springen. De winnende munt wint méér – welkom in ‘De Winnaarseconomie’.

Maar de strijd is nog niet gestreden. Zullen consumenten massaal overschakelen naar stablecoins, ook voor binnenlandse betalingen? Betaalkaarten zijn diep ingebed, met voordelen zoals terugstortingen bij fouten en ingebouwde fraudebescherming. Blockchaintransacties zijn definitief: wat verzonden is, blijft verzonden. De strijd wordt gestreden op basis van het grootste gebruiksgemak, snelheid en kosten. Uiteindelijk zit ‘the proof of the pudding in the paying’.