Centrale banken bedreigen heeft hoge prijs
5 min
De centrale banken staan onder druk
Trump gaat frontaal in de aanval en het Congres zwijgt. Wat betekent dit voor de economie? Gaat de Fed nog wel onafhankelijk kunnen opereren? In deze nieuwe video legt Chief Economist Koen De Leus in 4 minuten uit hoe deze politieke spanningen de financiële markten kunnen doen wankelen.
Prijsstabiliteit. Het klinkt saai, maar het is de zuurstof van de economie. Zonder stabiele prijzen gaat koopkracht in rook op, en dat voel je meteen in je winkelkar. Maar om die stabiliteit te bewaren, moet de Fed soms de punchbowl wegnemen, net als het feestje op gang komt. Hogere rente, minder vraag, meer werkloosheid. Niet meteen iets waarmee je verkiezingen wint. Daarom is die taak uitbesteed aan centrale bankiers. Die moeten geen stemmen ronselen.
Die taak kunnen ze wel alleen maar vervullen als aan twee voorwaarden voldaan is: politieke onafhankelijkheid in hun besluitvorming op korte termijn, en politieke steun op lange termijn. Vandaag merken we het tegenovergestelde: voortdurende aanvallen van Trump en een oorverdovende stilte vanuit het Congres.
Mr Too Late
Dat presidenten oproepen tot het verlagen van de rentevoeten is niet nieuw. De voortdurende persoonlijke aanvallen van Trump aan het adres van Powell, die koosnaampjes krijgt als “moron”, “loser” en “Mr Too Late” zijn dat wel. Bovendien probeert Trump de Fed-bestuurders te vervangen door trouwe soldaten. Fed-bestuurster Lisa Cook mag voorlopig op post blijven van een rechter in beroep, nadat Trump haar ontsloeg voor vermeende hypotheekfraude. Het Amerikaanse Hooggerechtshof – waar Trump een meerderheid van rechters heeft aangeduid – krijgt hier waarschijnlijk het laatste woord.
Powell voelt dat hij in het vizier zit. Op de hoogmis van de centrale bankiers in Jackson Hole schatte hij het risico op werkloosheid hoger in dan dat op inflatie. Een bocht van 180° tegenover een maand eerder. Door deze quasi aankondiging van een renteverlaging – die ondertussen een feit is – probeerde hij stoom van de ketel te laten. Na de teleurstellende werkgelegenheidscijfers later die maand, gaan we uit van nog twee extra renteverlagingen dit jaar en twee volgend jaar. Eind 2026 komt de rente daarmee uit op 3,25 procent.
Inflatieschok
Die forse stimuli zijn niet zonder risico. Want tegelijk zijn er door het strenge migratiebeleid al 1,2 miljoen werknemers van de markt verdwenen. Voeg daar Trumps importtarieven bij - die de consumptieprijzen volgens BNP Paribas zullen opdrijven richting 3,5 procent - en lage rente is de perfecte brandstof voor een inflatieschok.
En toch … de markten reageren met een geeuw. De rente op 30 jaar piekt wel, maar die op 2 en 10 jaar blijven braaf. Alsof beleggers denken: “Ach, Powell houdt wel stand.” Maar stel dat Trump de Fed echt in handen krijgt? Dan zijn hogere inflatieverwachtingen en rentevoeten gepast. Ook de dollar riskeert dan een pandoering.
Waarom geen straffere marktreactie? Omdat indekken duur is voor professionele beleggers. Wie zich vandaag wapent en ongelijk krijgt, staat morgen achter in de klas. Dus schuiven ze de beslissing voor zich uit. Tot ze het risico niet langer kunnen negeren. Dan snelt iedereen tegelijk naar de uitgang. Met chaos als resultaat. Voor bedrijven gelden andere criteria. De vergelijking met concurrenten speelt er minder. De evolutie van de dollar en rentevoeten zijn belangrijke randvoorwaarden voor de kernactiviteiten. Bij dreigende donderwolken, overweeg je daar best de aankoop van een paraplu tegen de aankomende storm. En met Trump nog drie jaar achter het stuur, schuilt er een nieuwe dreiging achter elke hoek.